Nieuwste column Peter dobbert door is uit! Lees 'm hier.

Er zit muziek in onze geliefde bezigheid. Er zijn best wel veel muzikanten die graag vissen. Eerder schreef ik hier al eens over Adrian Smith, gitarist van Iron Maiden, maar het voor mij ultieme visliedje is toch wel Chris Rea’s Gone Fishing. Een liedje met een bijna kerkelijk karakter, gitaar en orgel, gedragen tempo, bijna gefluiterde tekst, dubbele bodem. Prachtig!

Ook Gone fishing: Bob Mortimer en Paul Whitehouse. 2 Britse comedians, liefhebbers van de hengelsport en ervaren met de camera, hebben inmiddels een jarenlange succesvolle serie sportvisprogramma’s op hun palmares geschreven. Beide heren hebben jarenlang in het theater gestaan, en zijn nadat ze beiden werden getroffen door hartproblemen en een stapje terug moesten doen, hun oude hobby vissen gaan oppakken. Elke aflevering gaan ze naar een mooie visstek, vissen op een specifieke vis, slapen in de mooiste en meest bijzondere accommodaties, en in latere afleveringen worden ze vergezeld door Ted, een mislukte vuilnisbak met een heel lief karakter. Filosofische gesprekken, het prachtige Engelse landschap, je wilt er zo zelf heen. Als Kerstspecial nemen ze elk jaar een bijzondere locatie, om het door de Britten zo intens omarmde Kerstfeest te vieren. Hun serie heet ook “Gone Fishing”, en toen in de Corona-tijd Kerstspecial Chris Rea over zijn grootste (Kerst-)hit kwam vertellen, was wat mij betreft de cirkel rond. Je kunt ze terugkijken op YouTube.

Naar aanleiding van de succesvolle serie, zijn er inmiddels meerdere boeken van het duo en hun producer verschenen, waaronder een uiterst vermakelijk boek geschreven vanuit het perspectief van Ted, de hond.
Sportvissen wordt steeds meer een visueel spektakel, en steeds meer TV-geschikt. Ons eigen VisTV heeft inmiddels al 30 jaar bestaansrecht, maar de BBC (en ook de NCRV!) zond ooit al de serie A Passion for Angling uit, met Bob James en Chris Yates (waarvan ook een prachtig boek is verschenen), en van Channel4 kennen we Go Fishing van John Wilson, die altijd heel voorzichtig was (“gotta be so careful” en “Careful, Wilson” waren zijn gevleugelde uitspraken).

Nu is er weer een leuke Britse serie, Earth Wildest waters: Big Fish. Een wedstrijd met allerlei opdrachten op prachtige exotische locaties; elke keer valt iemand af tot aan het einde de ultieme allround visser overblijft. Kortom, genoeg mogelijkheden als het te heet of te nat is om te gaan vissen.

Maar als het weer goed is, dan ga je natuurlijk naar de waterkant. Aangezien ik uit de kleine kinderen ben, en zelfs al uit de schoolgaande kinderen, viel mijn vakantie dit jaar vroeg. Een visweekend in Friesland viel wat ongelukkig, of eigenlijk viel eerst ik ongelukkig en daarna pas dat weekend. Pols en hand gekneusd, met rust genezen. Daar sta je dan, als liefhebber van de matchhengel. Gevolg: ik viste vanaf mijn koffertje, 5 meter whip in de hand met een lijn van bijna net zo lang, en ving me ongans aan grondels, voorns, bleien en een prachtige zeelt. Het scheppen van de vissen heeft me denk ik wel een weekje vertraging opgeleverd bij het herstel. Mijn tijdelijke lichamelijke beperking bleek geen belemmering om voor het eerst in de jaren dat ik met dit clubje op pad ga, de onderlinge competitie te winnen. Er gaat niks boven een telescoophengel!

Mijn 2de blok vakantiedagen zwierf ik met mijn vrouw door half Nederland en vloog ook nog even naar mijn broer in Schotland. Zeeforel vissen á £ 40 per dag in een schitterende getijderivier, met zeehonden, otters en visarenden als concurrentie, en 17 vissen op de kant, bijna alles aan een ABU Droppen van 6 gram.

Voor wie nog moet nog op vakantie gaat: veel plezier, mooi weer, goed gezelschap, lekker eten en goede vangst. Wie al geweest is: ik wens dat het minstens zo mooi was als mijne. En voor de thuisblijvers: de ZomerVIS karavaan! Ik ben te bewonderen of gewoon te spreken op 19 juli in De Rijp, maar er zijn karavaandagen door heel het land. Ook leuk voor volwassenen! ZomerVISkaravaan 2025 - Stekkie.nl )