[COLUMN] Peter dobbert door...met de telescoop

Een dag met mooi weer (ik schreef hier eerder over, er is bewijs voor geleverd), goed gezelschap (ook hier schreef ik eerder al over) en bijzondere tradities. Twee daarvan wil ik hier wat nader bespreken.

Bijna elk jaar ben ik van de partij op deze leuke visdag. Ik neem mijn oude vismaat Rien Faasse mee, de man met de mooie vertelstem en dito verhalen. Rien is vismeester, geeft graag les maar heeft met één ding moeite: telescoophengels. Rien vindt het ondingen, zeker met kinderen erbij. De telescoophengel is een compromis tussen gemak en visplezier, maar in zijn ogen niet van kwaliteit. Ik ben (uiteraard) opgegroeid met de telescoophengel.

Mijn eerste en tweede hengel waren telescopen (ik laat de oldskool bamboe tomatenrekstokken even buiten beschouwing). De eerste sneuvelde na een goed jaar intensief misbruik, de tweede heeft het tot nu uitgehouden. Een echte S. Weinberg, grijs, die nog steeds door mijn vader wordt gebruikt als baarsstokje. Dat is ook alles wat er nog van over is, twee deeltjes, maar toch, we zijn inmiddels wel 45 jaar verder!

Inmiddels ben ik in bezit van een heel respectabele verzameling telescopen: twee bolo's, drie whips, drie gewone telescoopjes, twee spin-reis-hengels, één matchhengel en liefst vier forelhengels.
Hofleverancier van die laatste vier is Toms Creek. In het westelijk deel van ons mooie land is geen hengelsportzaak te vinden, die een fatsoenlijk assortiment forelhengels voert, de dichtst bijzijnde winkel voor mij is de lodge van het vispark in Lelystad. Bijna elke keer dat ik hier kom, gaat er een extra hengel mee terug. Zo ook dit jaar. Ik ben in het bezit gekomen van een ultralichte stok van 3,80 meter lang, voor snoertjes van 8 tot 12/00 (de oranje hengel op de foto), waarmee ik hopelijk de komende weken en maanden weer veel aasvisjes en giebels ga vangen.

Vanwege coronamaatregelen ging de visdag vorig jaar niet door, maar dit jaar kon ik dus weer verder werken aan mijn verzameling. Dat is inmiddels in Lelystad ook bekend, want de beheerder van de shop zag mij de hengel op de toonbank leggen en het eerste wat hij zei: "Ja, u zei het de vorige keer al, het is een traditie dat u hier een telescoophengel koopt! U ging ermee op zeelt vissen toch?" Goeie winkelier die mij na twee jaar gewoon weer herkent!

Benieuwd of volgende keer de rode loper uitgaat.

Die zeelt speelt een belangrijke rol in mijn leven. Voor mij is het de hoofdprijs van elke vissessie, de target van elk seizoen en meest karaktervolle witvis op een foto. Mijn meest gekoesterde foto is nog steeds deze van zeelt, visser en bloesemboom. Een geregisseerde visfoto, ik moest alleen de vis nog vangen. Ik fiets wekelijks meermaals langs deze boom. Tegen de tijd dat de bloesem doorkwam, begon ik deze stek intensief te voeren. Op de bewuste dag scheen de zon volop, was het steenkoud en ving ik één vis. Deze zijsprong naar de zeelt brengt mij naar het tweede deel van mij verhaal. De MOK.

De tweede traditie van de vrijwilligersdag is de mok. Ik heb de hele reeks, die twee jaar geleden werd afgesloten. De mokken, met een geschilderde afbeelding van wijlen Richard van den Bos, in een karakteristieke vispose, dito landschap en een mooie vis, die als thema geldt voor de sfeer en setting van het schilderij.

Vorig jaar heb ik een mooi verhaal geschreven over de vistrip, die ik nog eens met Richard had willen maken en die ik in zijn geest alsnog heb ondernomen met de jacht op en het vangen van een onofficieel Nederlands record serpeling als beloning.

Dit jaar, acht jaar na het verscheiden van deze dierbare vismaat en bijzonder mooi mens, is besloten toch nog een mok toe te voegen aan de serie en wel met de vis waardoor ik Richard heb leren kennen: de zeelt. En hoe mooi en symbolisch was het, dat dit jaar zijn weduwe Els en dochter Marit de bekers kwamen uitdelen.

Dank je wEls!