[COLUMN] Peter dobbert door...maar wel alleen

Hoe graag zou ik weer lekker met een vismaat ergens heen rijden, sterke verhalen vertellen of beluisteren, nieuwe visgronden verkennen en ervaringen delen. Hoe mooi zou het zijn om eens lekker een wedstrijdje te vissen of je vismaat te helpen met het onthaken van zijn zojuist gevangen snoek?


Maar vissen doe ik, voorlopig, helemaal in mijn eentje.

De maatregelen zijn pittig, zeg maar gerust hard. Voor veel mensen valt er niet veel meer te genieten. Je werkt thuis, je kunt nergens heen, niemand komt langs, er valt niets te vieren. Je moet het in de praktijk meemaken, om goed te voelen waar het om gaat.

Het gaat om de druk op de zorg, op de bedden in de IC's, om de mensen die daar elke dag voor ieders gezondheid hun uiterste best doen en soms onmogelijk grote risico's lopen, om die mensen een beetje adempauze te gunnen.

Recent zag ik in één nacht mijn beide ouders in het ziekenhuis belanden. De ene met een hartinfarct, waar acute medische zorg noodzakelijk was. De ander met wat minder serieus letsel, maar wel genoeg voor een meerdaagse opname. Er moest dus plek zijn op de IC. En die was er. Gelukkig! Maar eenmaal op zaal in de hart-long afdeling kwamen de verhalen los. Een lerares die op haar 64-ste voor de klas staat, in april het virus oploopt en ook de feestdagen nog steeds in het ziekenhuis moet doorbrengen. Omringd door goede zorg, maar met bittere vooruitzichten voor wat betreft herstel. De andere kamergenoot had een zoon, begin 30, die in maart ziek werd en nog steeds niet verder komt dan twee á drie uurtjes activiteit op een dag. En tevens merk je dan, dat op de hart-long afdeling alle bedden bezet zijn. En ondanks alle stress, alle werkdruk en alle vragen, is elke arts, elke verpleegkundige en elke vrijwilliger bereidt om je even vriendelijk te woord te staan. Om je even de ruimte te geven voor een gesprekje en is er in elk contact plaats voor een vriendelijke gemeende lach.

Voor deze mensen - die voor mij, ons en onze dierbaren zorgen, die hun vakantiedagen inleveren, hun feestdagen ongemerkt voorbij zien gaan, hun gezinnen missen, collega's zien uitvallen vanwege de gevreesde besmetting, voor deze mensen alleen al - vis ik de komende tijd, als ik aan vissen toekom, alleen. Punt!

Foto met zelfontspanner gemaakt

Het jaar 2020 loopt ten einde.
Ik heb op deze plek weer met enige regelmaat mijn gedachten mogen spuien, mijn belevenissen, foto's en vangsten mogen delen en hopelijk een beetje van mijn passie voor het vissen over kunnen brengen op u, de lezer. Ik hoop dat we elkaar op deze plek of live aan de waterkant, ook in 2021 in goede gezondheid weer tegen mogen komen.

Wij vissers staan bekend om ons geduld, gebruik die gave om door de komende lastige tijd heen te komen. Gebruik je verstand en denk met je hart.
Fijne Kerstdagen en een gezond en gelukkig 2021.

Peter van der Heijdt