[COLUMN] Peter dobbert door...ook Peter handhaaft anderhalve meter!

Mijn buitenmomenten zijn dingen als een wandeling of een stukje fietsen en natuurlijk af en toe iets met een hengel. Ik blijf sinds we onze bewegingen moeten beperken dicht bij huis en heb wat stille polderslootjes uitgezocht om ver van de mensen te kunnen ontspannen. Ik bewaar mijn social distance door alleen te reizen, mijn eigen spullen en aas te gebruiken en ver van wegen, fiets- of voetpaden te gaan zitten. Je wordt al snel heel inventief met hoe om te springen met beperkingen. Ik vis met 1 hengel, heb een zitmand waar alles in past, een emmertje met aas en voer en een netje. Ik kan in één beweging van auto of fiets naar het water en vice versa. Zo voorkom ik eventuele contactmomenten. Deze lichte bepakking wordt, door een hekje in het weiland, verwelkomd met een ware spreuk.

Een ideale manier van vissen in deze situatie is het struinen met een pennetje. Je sluipt door weilanden en langs rietkanten op zoek naar belletjes en kolkjes. Je hebt slechts minimale bepakking mee. Aan de lijn een pennetje, loodvervangende hageltjes(!) en een haak met een kronkelende worm of 2 korrels maïs.

Kijk, daar komen een paar belletjes omhoog. Je strekt over het riet om te bepalen waar je je aas laat zakken. Een stofwolkje walmt rechts naast de belletjes. Dat zullen zijn vinnen zijn. Dus moet ik proberen links van de vis mijn worm te laten zakken. Heel voorzichtig zakt het spulletje naast de belletjes naar beneden. Even een kleine trilling door de pen. De vis heeft zich net verplaatst en schampt de lijn. Geïrriteerd schiet hij weg. Damn, mis.

Ik laat de pen liggen en gooi 3 korreltjes maïs erbij. Een tweede vis vertoont zich. De vis net had rode vinnen, deze heeft duidelijk een zwarte staart. Ik kijk nog eens goed, ja, dit is een zeelt. Mijn hart bonkt in mijn keel, ik heb mijn favoriete soort op de stek. De pen gaat van links een beetje naar rechts. De antenne komt een beetje omhoog. En nog een beetje. Net als ik wil slaan, zakt alles terug in de basispositie. Mijn wereld is verkleind van een weiland naar een vierkante meter water. Weer een trilling in de pen, dit keer zakt hij iets weg. Nee, nog niet slaan. Kijk, nu gaat ie weer omhoog, gaat naar links en dan naar de kant. Weer laat ie los.

Mijn wereld bestaat nu uit een oranje puntje in een glinsterende spiegel. Ineens is mijn wereld veranderd in een spiegel zonder oranje puntje. Tik. Met een droge haal zet ik de haak. Een baarsje heeft de worm weggekaapt voor de zeelt zijn bek. Deceptie. Maar ik geef niet op. De volgende inzet herhaalt zich het gemier onder mijn dobbertje. Het wordt schemer. Mijn ogen hebben last van het bewegende water. Alles beweegt nu. Het gras, het water, de dobber, het is moeilijk om nu nog een beet te onderscheiden. Zal ik stoppen? Nee, ik geef het nog 5 minuten. Die al in 2 minuten zijn afgelopen als de pen plots hoog uit het water rijst, omvalt en daarna wegschuift. Toch nog natte handen!

We mogen nog steeds buiten recreëren. Of je nu vist voor je ontspanning, je passie of om weg te zijn van de spanning van alsmaar thuis, doe het met respect voor je medemens, houd afstand, ga alleen, en blijf thuis als je niet fit bent. Waardeer wat we hebben, blijf vissen, en blijf vooral gezond!

Peter van der Heijdt